Malango Minute 13
Ook deze week kwam er weer een nieuwe Malango Minute uit, nummer 13! Er was weer hard aan gewerkt door het leerlingteam onder leiding van Sinco. Het resultaat mocht er zijn. De leerlingen leren zo verantwoordelijk te zijn voor hun taken, want elke twee weken op vrijdag moet de krant uitkomen. Je merkt echt dat ze het leren, want dit nummer is praktisch alleen door de leerlingen gemaakt. Op de voorpagina een artikel over samenwerken geschreven door Holly en een interview met een lokale medewerker - Bosco - die samen met zijn vrouw Florence tijdens de middagpauze bijbelstudies geeft aan belangstellende lokale collega’s in hun eigen Nakanai taal. Wat een fijn getuigenis! Sinco heeft onlangs een folder voor hem gemaakt om meer mensen op deze bijbelstudies te attenderen.
Natuurlijk mocht een fotoreportage van het Dramastuk van vorige week niet ontbreken. De leerlingen hebben er tenslotte maanden aan gewerkt!
 
Papindo in brand
Zolangzamerhand weten jullie als trouwe lezers wel wat Papindo betekent? Juist , dat is de naam van een grote populaire supermarkt keten in Papua Nieuw Guinea. Naast twee oude zaken, die nog steeds ingericht zijn op de ouderwetse Papua manier, was er een tamelijk “moderne” zaak, waar wij geregeld een deel van onze boodschappen gingen halen.
Maandag hoorden we dat de hele zaak van onder tot boven is afgebrand! Wat een strop! De eigenaar kon ternauwernood het vege lijf redden. Terwijl hij ’s morgens onder de douche stond om zich klaar te maken voor een nieuwe drukke dag, in zijn woning boven het pand, kon hij niet vermoeden dat hij even later geconfronteerd zou worden met een behoorlijke ramp. Terwijl hij uit de douche stapte rook hij ineens een brandlucht. Daardoor gealarmeerd trok hij snel zijn ochtendjas aan en moest direct naar buiten vluchten, want de brand sloeg aan alle kanten om zich heen. We weten verder niet alle details maar het moet een vreselijke brand geweest zijn.
De schamele restanten van het afgebrande Papindo
Hoogstwaarschijnlijk is de eigenaar van dit filiaal goed verzekerd, maar voorlopig missen wij, samen met al de Papua’s die daar graag boodschappen deden en gewoon lekker konden rondsnuffelen, deze bijzondere winkel. Het was echt zo’n winkel van Sinkel, waar alles te koop was. De foto die u ziet toont het troosteloze beeld dat we aan het einde van deze week konden aanschouwen. De tegenoverstaande boom was ook half verbrand, de zaken ernaast hadden dankzij de dikke betonnen muren blijkbaar weinig schade. En zo ging het leven voor de meeste mensen, zoals gewoonlijk, weer gewoon door. Hopelijk kan het vele personeel dat nu zonder werk is tijdelijk iets anders doen, want het zal je baan en gezinsinkomen maar zijn!
Sponsormaaltijd
Ik kan er niets aan doen dat er bijna wekelijks een verhaaltje verschijnt dat over eten en een speciale maaltijd gaat. Ik zou me voor kunnen stellen dat het een beeld geeft dat wij alleen maar bezig zijn met uitjes en speciale maaltijden. Maar het is dé gelegenheid bij uitstek om het dagelijks leven speels te houden. En omdat dit dan leuke plaatjes oplevert en een leuk verhaaltje, laten we jullie met ons meegenieten. We gaan er maar vanuit dat eten voor jullie ook niet altijd alleen maar een manier is om in leven te blijven en misschien brengen we jullie wel op leuke ideetjes.
Dit keer hadden de leerlingen van de hoogste klassen een sponsormaaltijd gepland. Elk jaar knijpen de oudste leerlingen er een dag plotseling tussen uit en gaan dan met elkaar iets gezelligs doen. De leraren weten nooit op welke dag ze verrast worden door de afwezigheid van die groep. Ik geloof dat het een of andere Amerikaanse traditie is. In elk geval brengt zo’n dag natuurlijk kosten met zich mee, alleen al het vervoer kost geld. Trouwens één van de ouders weet natuurlijk van het complot en dient dan als chauffeur! Van de week hingen op verschillende plaatsen inschrijfformulieren en ook via de mail waren alle Hoskenieten (zo noemen we ons zelf wel eens als inwoners van Hoskins) op de hoogte gebracht. Zaterdagavond “spaghetti eten” in de Grote Zaal. De maaltijd zou worden klaargemaakt door de leerlingen en voor een X bedrag kon je deelnemen. Zaterdagmorgen gingen Sinco en ik met een groep leerlingen naar de stad om de inkopen te doen. We hadden een gezellige morgen en zoals de plaatjes laten zien een leuke maaltijd.
 ..
Roelie en Anna doen op de markt boodschappen. De leerlingen hadden naar hun eigen zeggen 30 komkommers nodig. Het is allemaal te krijgen op de markt. En nog veel meer. De oude dame rechts wilde dolgraag op de foto. Ze keek zo ernstig dat de camera weigerde... "lach eens een beetje!..." En ja hoor: van oor tot oor! Ze zit elke dag op de markt dus een volgende keer neemt Sinco voor haar de foto mee!
De leerlingen van map 5 bereiden de spaghetti maaltijd.
 .
De spaghetti maaltijd. Wij wacntten op onze maaltijd.
Uit de krant...
Vallende kokosnoten en kokospalmen zijn een groot gevaar. Op onze naburige Salomoneilanden vielen de laatste vijf jaar 105 kokosnootdoden, 85 veroorzaakt door vallende palmen, en 20 door noten. In ons Papoea-Nieuw-Guinea kampt men met gelijkaardige problemen. Een vier kilogram zware kokosnoot die van 25 meter hoog valt bereikt 80 kilometer per uur.Die moet je niet op je hoofd krijgen. Daarom zijn op ons terrein de kokosbomen bijna allemaal vervangen door oliepalmen. Op de foto klimt een jongen in een kokosboom om met de hand de noten te oogsten en "veilig" op de grond te gooien.
 .
Onze laatste kokospalmen en hun projectielen.
De oliepalm heeft een geschubde stam omdat er resten van de oude bladeren blijven zitten. In de bladschedes staat water en komt vuil, waarin allerlei zaden kiemen en een gevarieerd plantenleven op de oliepalmstam geven. Het is fascinerend.
Het leven van alle dag
Uiteraard gebeurt hier verder nog van alles, maar als ik dat allemaal zou beschrijven zou het elke week een boek worden, en ik weet niet of jullie het dan nog zouden volgen, afgezien dat ik het zelf niet zou kunnen opbrengen. Het leven en werken op school en de bibliotheek gaat lekker door. We genieten van de prachtige natuur die zo heerlijk dichtbij is. Persoonlijk ben ik nog steeds stapelgek op alle bloemen, dat verveelt me nooit en ik kan het niet laten om regelmatig boeketjes te maken en zo de natuur ook in huis te halen. Ik weet niet of het normaal is, maar ik vind het verrukkelijk om een gevarieerd boeketje op tafel (o.a.!) te hebben en dan telkens te genieten van de kleuren, de vormen en soms ook de heerlijke geuren!
We proberen nu elke vrijdagmiddag even naar de zee te wandelen voor een korte zwemtrip. Meestal gaan er slechts twee andere vrouwen met ons mee, en terwijl ik probeer mijn spieren in conditie te houden vermaakt Sinco zich met zijn camera en de voorbijgangers. Dit keer was hij helemaal onder de indruk van het schouwspel dat een visser gaf die met zijn speer non stop doelgericht vissen spietste.
De visser werpt zijn speer verbluffend trefzeker!
Fascinerend! Wat een knappe mensen! De vissen zwommen 2 of 3 meter bij hem vandaan, hij werpt zijn speer en hup.... weer een gevangen. Meestal kleintjes en soms een grote.
 . En komt dan aan land in zijn boomstamkano. Door de ondiepe zee en de opbouw van de koraalriffen is hier meestal - zeker bij eb - heel weinig golfslag
De visser bleek Clemen te heten, een broer van een van onze medewerkers.Toen hij blijkbaar tevreden was met zijn vangst kwam hij met zijn bootje aan de wal en was helemaal blij dat Sinco foto’s van hem wilde maken.
 .
De vangst van een uurtje vissen.
 .
Vijf uur 's middags: links een eenzame visser en rechts Roelie en Beth in de ondiepe zee.
Kijk eens naar de prachtige lucht!
Ook hier kan het nog wel eens een grijze dag zijn, en zijn we, ja niet te geloven!, blij als de zon schijnt!! En dan de lucht aan het einde van een mooie dag! Adembenemend!
Vergeten jullie door alle drukte niet om ook regelmatig omhoog te kijken en naar de natuur om je heen! Want ook bij jullie is de hemel mooi en zeker nu na de winter het nieuwe leven weer baan breekt, moet je echt genieten. En dan kun je alleen maar stil worden en net als wij met trots zeggen: Dit heeft MIJN VADER gemaakt!!!
En zie dan de belofte: na de dood (van de winter) geeft God nieuw leven!
…..en de dood was niet meer…… “Want zie, Ik maak alle dingen nieuw”…..
heeft de Here Jezus qezeqd in
Openbaring 21 : 4 en 5
Deze zondagmorgen...
Er waren van heel Papua New Guinea zendelingen te gast vanwege vertaal-workshops. Stel je voor: allemaal bezig in verschillende stammen en elk had bijzondere verhalen over het werk van God in de stammen. Er werd ook weer benadrukt hoe belangrijk het ondersteunende werk - zoals het onderwijs aan huin kinderen - in het geheel was. Al met al enorm bemoedigend! Een paar korte verhalen ter afsluiting. In mijn eigen woorden, voor zover ik het begreep.
De eerste zendeling David vertelde van een man (midden onder op de foto) die tot geloof gekomen was en daarna erg ziek werd. Zijn stamgenoten wilden weten hoe echt zijn geloof was en of hij bang was voor de dood. Hij zei: Ik ben niet bang voor de dood, want God heeft mij lief en ik ben veilig in de hand van Jezus Christus, Direct na deze woorden stierf hij. Dat maakte een enorme indruk en veel mensen willen meer weten van Jezus.
Het volgende getuigenis kwam van de Mengenstam van welks zendelingen wij kinderen in de klas hebben. Daar gebeuren grootse dingen. Van een wonderbare spijziging tot....
Ik kon het alleen niet allemaal goed verstaan. Maar je ziet het verschil... waar eerst angst en norsheid was, is nu blijdschap. Maar ook zware tegenstand! Bid voor de zendelingen.
Daarop vertelden vrienden van ons iets van de Kol stam op New Britain. Een prachtige vlakke heuveltop was al een jaar of 60 verboden gebied want daar huisden boze geesten. Deze geesten hadden mensen doen verdwijnen waarna het dorp daar was verlaten en de heuveltop verwilderde: verboden gebied zeker voor vrouwen en kinderen. Maar tot hun verbazing zijn daar onlangs weer tuinen aangelegd en hutjes gebouwd en zelfs vrouwen en kinderen waren er aan het werk! De mensen vertelden:"We hebben je boodschap begrepen. We zijn niet meer bang voor de boze geesten, want Jezus is de Heer!"
Tot slot een stel dat al sinds 1977 in de zending werkt, maar kortgeleden duidelijk werd geroepen om op hun 57 jarige leeftijd hun "comfortabele" leventje in Thailand te verlaten en terug te keren naar Papua New Guinea om hier in een onbereikte stam te gaan werken. Opnieuw beginnen met het leren van de taal en cultuur en het evangelie brengen. Het verhaal is te lang voor dit dagboek. Maar als jevan hen het verhaal hoort van een manke zendeling die nauwelijks kan lopen en dan zware tochten maakt om het evangelie te brengen aan onbereikte stammen, krijg je wel even een brok in je keel! "Voor een salaris zou ik dit niet kunnen opbrengen, maar wel voor mijn Heer!"
Na de dienst samen koffie drinken. Op de foto Annette Wols met de familie Laney.
We zijn heel dankbaar voor al deze trouwe zendelingen! Gedenk hen in jullie gebeden!
Hartelijke groet van ons, Sinco en Roelie
|
